राज ठाकरे आणि उद्धव ठाकरे हे महाराष्ट्राच्या राजकारणात दोन प्रभावशाली नेते. एकेकाळी एकाच पक्षात कार्यरत असलेले हे नेते आज स्वतंत्र राजकीय प्रवास करत आहेत. मात्र, सध्याच्या घडामोडी पाहता हे दोघं पुन्हा एकत्र येण्याच्या दिशेने पावलं टाकत असल्याचे संकेत मिळत आहेत. त्यामुळे “मनसे–उबाठा युती” म्हणजे तात्कालिक गरज की दीर्घकालीन रणनीती, हा प्रश्न आता चर्चेचा केंद्रबिंदू ठरत आहे.
मुंबई महापालिका निवडणुका आणि अन्य स्थानिक स्वराज्य संस्थांच्या निवडणुकांच्या पार्श्वभूमीवर ही युती राजकीय दृष्ट्या अत्यंत महत्त्वाची ठरू शकते. शिंदे गटामुळे शिवसेनेचे पारंपरिक मतविभाजन झाले आहे आणि मनसेने स्वबळावर लढण्याचे प्रयत्न केले असले तरी, फारसे यश मिळवले नाही. त्यामुळे युती ही दोघांसाठीही लाभदायक ठरू शकते. मराठी अस्मितेच्या मुद्द्यावर दोन्ही पक्षांचा एकत्रित आवाज तयार होईल, जो दिल्लीकेंद्रित पक्षांसाठी एक मजबूत पर्याय ठरू शकतो.
पण या युतीच्या यशस्वितेसाठी अनेक गोष्टींचा विचार आवश्यक आहे. नेतृत्वातील जुने मतभेद, कार्यपद्धतीतील फरक, आणि कार्यकर्त्यांच्या भावनांचा समन्वय – हे आव्हानात्मक मुद्दे आहेत. संजय राऊत यांनी कार्यकर्ते सकारात्मक असून युतीची शक्यता वाढत असल्याचे सांगितले, मात्र प्रत्यक्षात हे वातावरण विश्वासार्ह कसे करायचे, हा प्रश्न उभा राहतो.
युतीमुळे मुंबई महानगरपालिका निवडणुकीत मराठी मतदार एकवटू शकतात. दोन्ही पक्षांची ताकद मिळून भाजप-शिंदे गटासाठी खरोखरच आव्हान निर्माण होऊ शकते. मनसेच्या आक्रमक प्रचारशैलीला शिवसेनेच्या संघटनात्मक पायाभरणीची साथ मिळाल्यास समीकरणे बदलू शकतात.
ही युती मराठी अस्मितेसाठी नवा आधार ठरू शकते, पण केवळ भाषणात अस्मिता जपण्याचे आश्वासन देऊन चालणार नाही; ती धोरणात्मक पातळीवरही दिसून यायला हवी. नेतृत्वाने मतदारांच्या भावना आणि अपेक्षा ओळखून तितक्याच प्रामाणिकपणे कार्य केले पाहिजे.
मनसे–उबाठा युती म्हणजे केवळ राजकीय जोडपे नाही, तर मराठी समाजाच्या अस्मितेचे आणि अपेक्षांचे प्रतिनिधित्व करणारी एक नवी सुरुवात असू शकते. ही सुरुवात किती दूर जाईल, हे पक्षांची कृती आणि लोकांचा विश्वास ठरवेल.